Opstart der Moestuin



Onze moestuin is een kleine saga op zich. Of misschien is alles bij ons wel zo. En bij u ook. In ieder geval...

Onze eerste zomer was er eentje zonder moestuin. De zomer daarop was er eentje van koppigheid, schrale oogsten en droogte. Wat een droogte. Uw Boerinneken borg de hoop op een Tuin van Eden diep weg. Hoe lang probeerde ze het nu al, en daar is eigenlijk feitelijk niks aan, zo'n moestuin.

Maar het Boereken begon er desalniettemin stevig aan. Nieuwe bedden, nieuwe zaden, nieuw plan én goutte-à-goutte. Druppelirrigatie dus. Met restjes buizen van een bevriende groentenboer.
 Plantgoed werd aangekocht en het werd een groots succes. We aten wekenlang enkel tomaten en geraakten het zelfs niet beu. We leerden een nieuw soort stress kennen; dat van inmaken. Nu en niet morgen.

de oogst van 1 dag. Gene zever.

We aten tot ver in april erna eigen tomatensaus (dé beste ooit; eerst een dag in de zonnoven uw tomaten laten roosteren, dan gewoon mixen en in de fles. En dan steriliseren. Zomer in een potteken!)
Wegens plots geen plek werden de nieuwe wolvarkens in de herfst en winter in de moestuin geparkeerd: omwoelen en bemesten; perfect!



2014 brak aan. En hoewel het plan er wel was, geraakten we niet rond met ons boerderijwerk (de moestuin is ook voor ons, helaas, vrije tijdswerk) om ons écht in te zetten voor den lochtink. Er werd af en toe deftig gezaaid en uitgeplant, en we kieperden bakken stro als paillage. De irrigatiebuizen werden gelegd, maar nooit aangesloten. En toen keken we er niet meer naar om. En net op dàt moment begon het weer hier raar te doen en kregen we een wekelijkse regenbui. Voor ons boeren aartsmoeilijk om het hooi binnen te krijgen, maar de omgeving bleef groen en onze moestuin floreerde als noois tevoren. Mais! pompoenen! zelfs kolen!! (maar in ruil amper tomaten, met al die regen ook). Plots konden we écht eten uit eigen hof. Weken aan een stuk. Gevarieerd en al. En dat allemaal met amper een poot uit te steken in den hof. We gaven geen ene keer water. We hebben nooit gewied. Af en toe een avondje gediefd.
We leerden een nieuw soort stress kennen; iets kiezen om te koken als er op 1 oment wel 5dingen dan op zijn lekkerst rijp zijn.
Ratatouille ingemaakt waar we nu  nog van eten.
zo zot, zo wijs.
 




Hier loopt ze met haar net geplukte mais naar een al kokende pot water, want ze had dat ergens gelezen dat ge bij mais zo snel mogelijk moet zijn. Iets met de suikers.

Jungleallures, een ware dagelijkse ontdekkingstocht naar groenten.

Die pompoenen jong, echt zotjes

de pompoenen kwamen zelfs op bezoek bij Fiston
zoveel pompoene dat we zelfs bloemen durfden oogsten. lekker, mor lekker!




ik kreeg maar niet genoeg van de schone stillevens die uit den hof kwamen.






En toen kwam 2015. Helemaal aangevuurd door het succes van vorig jaar, werd het plan diep in de winter bekeken en bedisseld, zaadjes besteld en de bedden kregen een upgrade. Er werden koude bakken én een warme bak aangelegd. Zo'n warme bak is gevuld met verse mest, je laat dat een paar weken fermenteren en opwarmen, dan stamp je het aan en dan blijft het een zalige 25graden. Perfect om uw aubergines en paprikas in op te kweken, zonder elentriek.

We zijn er klaar voor, hèhè. Voor ècht deze keer. Het moestuinwerk gebeurt nog steeds in de verloren uurkes en het weekend, maar nog nooit eerder werd het zo gestructureerd gedaan. Jommes toch. Dat komt hier niet goed...

U komt toch eten?
de koude bak


Tine deed zelfs haar best om de zaken te labelen én op rijtjes te werken. Ja Stijn, voor écht op rijtjes

verhoogde bedden

en dankzij Nikoe, die eindelijk weg is, hebben we hier een monstervoorraad beschimmeld stro

vandaag werden de pompoen verspeend



1 opmerking:

staf zei

mooi, vooral om nu te bekijken in maart terwijl het koud is en regent.
Hopelijk zien we al wat meer van deze beelden in het echt in juni, over enkele maanden dus!

Staf