De onderschatting van het Boerenbestaan

In juli 2011 verhuisden we naar Frankrijk. In dat najaar bouwden we een houten huisje.
In juli 2012 installeerden we ons als boer en boerin en kwamen er 6 varkens naar de boerderij.
In juli 2013 stonden we op de markt en waren we in volle productie met vleespakketten en al. We versneden en verwerkten zelf ons vlees en maakten patees, kopvlees en droge worsten. We sloten 2013 af met 75 varkens, 7 schapen, 7 konijnen, Victoire, een 10tal kippen, een vast klantenbestand, een boomgaard én een tractor.
Met hier en daar wat trukjes, geraakten we financieel nét rond om de constante stroom aan facturen betaald te krijgen. Geen sinecure voor beginnende boeren. Met hier en daar veeeel helpende handen en schouderklopjes geraakten we nét rond met ons werk. Al was het vaak, onder het motto "later werken we dat wel af", slechts half zijn gat gedaan. Het uiterste nodige. We draaien dagen van minstens 12 uur, want het werk houdt nooit niet op. Tis pas nu, als ik het wil opschrijven, dat we merken dat onze dagen zo lang zijn. 7 op 7 met af en toe een dagje niksdoen. Niks bijzonder voor een boer.

We weten dat we goed bezig zijn (het feit dat jullie het vaak zeggen helpt)
En we zijn ons bewust van wat we op 1 jaar tijd hebben weten te realiseren
Van erg lang op voorhand wisten we ook dat de eerste jaren zwaar zijn, ploeteren en proberen en een steeds aangroeiende takenlijst tegen de muur.
En laten we eerlijk wezen dat de ganse situatie met onze buurboer Nico en de omkadering van het couveuse en Terre de Liens ons ook op ons knieën gekregen hebben.
Eind december waren we dan ook moe. Doodmoe.
2 weken België waren een welkome verademing, even ons onderdompelen in dat warme bad van vrienden en familie, van opstaan zonder takenlijst, van voetjes onder tafel steken, een bad...

We keerden moe maar voldaan terug, en hadden ons voorzien op een zachte herstart van de werkzaamheden. Wat uiteraard een utopie was. 2 weken je boerderij achterlaten is eigenlijk not done, en dat hebben we gemerkt. De oppassers hadden hun uiterste best gedaan, maar tegen 2 weken regen is niks opgewassen. De electrische omsluiting tussen de parkjes was platgevallen, en alle varkens liepen overal, tot bij victoire. Het weiland was veranderd in een modderpoel, Anneken en haar kids hadden hun kot afgebroken, en de schaapkes stonden met de voeten in het water. fok.
We hoorden ook dat de laatste coördinatrice van het project plots stopt, en ze wordt niet vervangen. Vanaf heden zit La Grange des Prés dus in het vacuüm. En dan heb je 1 collega die die vrijheid zo interpreteert:

Nico parkeert zijn tractor in de schuur en rijdt vandaaruit naar zijn tunnels

En dat doet hij over de "place commun" en niet over het baantje, 1 meter naar links.

richting tunnels dus

Baantje (rechts) komt nochtans ook uit bij zijn tunnels

Dat is het uitkijkpuntje ja. Het eerste wat je ziet als je op de boerderij aankomt.

Wanneer Dries hem vraagt om op het baantje te rijden, dat zich een meter meer naar rechts bevindt, weigert hij; anders moet hij het baantje opkuisen, en daar heeft hij genen tijd voor.

vaarwel mooi uitkijkpuntje

Het was te veel. Uw boerinneken kon het niet aan. Terwijl uw Boereken de strijd aanging met de modder en ontsnappende varkens, bleef ze in haar hol. Twijfel overviel haar; is dit het wel? Hier en zo en fok en miljaar. Niet durven naar buiten gaan omdat het werk zich dan met een voorhamer in haar gezicht sloeg. Alles hebben om gelukkig te zijn (zuid frankrijk, vergezichten, varkens, the dream, het lief), maar niet kunnen zien.
Angst die komt opzetten. Angst voor de eigen boerderij, voor de uitgevoerde droom...
Een mini burnout? een uitgerokken angstaanval? Overjaars getrunt?
Langzaamaan kroop ze uit haar putteken, zocht de stofzuiger in een verloren hoek en werd er stof gezogen tot er Licht en Lucht was, in huis en hoofd.

Het boerenbestaan wordt onderschat. Het is tergelijkertijd het schoonste beroep dat er bestaat en anderzijds een heel zwaar beroep. We doen iets wat mensen al 10000 jaar doen, en nog worden boeren miskend. Wij staan in voor de basis van het bestaan; de voedselvoorziening en kiezen ervoor dat te doen op een manier waarbij we de aarde behoeden en niet uitputten. Maar nog zijn we maar boerkes. 
We komen jaarlijks met een schoon fotoboek naar België en antwoorden naar alle eerlijkheid dat het "vree tof is en veel werk, maar vree leuk". Want dat is het ook. Wat valt er ook te zagen over lange dagen, onophoudelijk werk, mislukkingen, beesten die dagelijkse verzorging nodig hebben, financiele stress, klimaatstress, .....Iedereen heeft zorgen, en we kozen er zelf voor.
Maar vergeet uw boeren niet. Als het eens twee weken regent, vraag uw groentenboer eens naar zijn patatten. Bij late vrieskou wilt een appelboer misschien wel eens een extra schouderklopken. Zwaai eens naar uw boer als hij passeert. Want wat uw overtuigingen ook zijn, zonder hèn zat u hier nu niet.
En als wij lang stil zijn, schrijf ons eens een briefken. Het sociaal isolement van een boer is rap begonnen, want er is alleen maar werkwerkwerk.

2013 werd opgeborgen, en 2014 werd uitgespreid op een papierken. Eenmaal uit het hoofd en op papier is het allemaal overkomenlijk. Lang leve planningen.

2013 op een hoopje

hoeza! al het rode is gebeurd!!!

2014 ligt klaar!

2014 wordt het jaar van de Waarheid. We zetten alles op punt en testen wat wel en wat niet kan (konijnen? schapen? eenden?). Dit jaar besteeden we de versnijding van ons vlees uit. Daardoor winnen we geen sikkepit aan ons vlees, maar wel tijd, energie en de goesting. En op dit moment is het dat wat telt. De Goesting terug vinden om de droom weer te willen beleven.
Want zonder goesting is alles Niks.

(gene paniek bij het lezen van dit bericht. Uw boerinneken heeft haar overall al weer aan, eentje die de moeke voor haar kocht. Gloednieuw en al. Klaar voor een jaar te veel werk.)