Gisteren reed ik in een hempie op de fiets naar het dorp om croissantjes. We aten rustig in het zonnetje. Er kwam erg leuk bezoek en we zaten de ganse middag buiten. Pas tegen 17 uur ging de stoof aan.
Even boekstaven, anders gaan ik hier later nog lopen pleuren dat het gans januari geregend had.
En dat het lente wordt; deze ochtend schoot ik wakker door kakelende paniek bij de kippen en dacht ik spontaan aan de fouine. Lente en al, dan komen die beestjes immers buiten, hongerig naar bloed. We hebben zo al enig kipje verloren. Ik in afzakkende pyama en looppas naar de kiekskens om te redden wat te redden viel. Zat ons voltallig pluimveestapel keurig in de boom, schijtebang te kakelen op een konijntje... ons konijn dat 4 maand geleden het hazepad (hoho) koos en we nu dagelijks ergens in een of andere uithoek van de wei terugzien. Luidop lachend ja.
The killerrabbit dus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten