zo in frankrijk...



Daalt af en toe een god neder ....



om ons een van dichterbij te bekijken
Wie dat zo zijn, die de laatste weken zo vaak hen vervloeken.
Want waarom al die minder interessante berichtjes op onze blog over vlinders en badkamers en bermen? En zo met mondjesmaat, terwijl we eigenlijk zo veel te vertellen hebben?
Omdat we de laatste weken aan het wachten waren. En hier elke dag wel kleine oorlogjes voeren met buren, chefs of coördinatoren.

Maar kijk, een god daalde neer en hij keek ons eens aan, liet zijn licht over zijn vallei schijnen en bracht een beetje Orde op Zaken.

Hier dat Grote Nieuws, wat we al maanden wilden zeggen, maar niet mochten; begin maart stapten we uit het couveuse systeem. dat project waar we het hier over hadden. Mooi project, nog altijd, helaas op papier. Voorlopig draait het vierkant en in alle richtingen, maar vooral niet in die richting waar wij heen wildigen gaan. En vooral, langs vele veele veeeelllleee omwegen. Dus stapten we deruit. Concreet; nu moeten we het van in den beginnen zelf doen. Zonder handje. Gelijk grote mensen.
ein-de-lijk

Maar dat helaas zijn gevolgen: ruzie tussen terre de liens en het couveuse, blokkages en verbiedingen, en wachten wachten wachten wachten. Er werden crisisvergaderingen belegd, we werden bezocht, bevraagd, bekeken...
Onze bestelde varkens kregen biggen, maar helaas niet bij ons, onze mule moest een noodpension vinden en onze akkers en het hooi dat groeide werden rijper en rijper en overrijp. En nog mochten we niks niet doen.
 Tot begin deze week.  Na een laatste crisisoverleg kwamen we verlossende woorden: we mogen blijven en worden, als alles goed loopt, vanaf 1 juli boer en boerin. Voor écht. Exact 1 jaar na onze aankomst hier. (dat alaise nemen ze letterlijk dus)
En, in afwachting mogen we wél al onze omheining zetten en onze cabannekes bouwen én hooien.
ein-de-lijk

En toen, toen werd het duidelijk hoe lang we hier al zijn. En dat onze wortels al een het groeien zijn. Een half woord hadden onze nieuwe vriendjes nodig. Morgen staan ze hier, met hun 8-en. Om ons te helpen. Palen inslaan, draad spannen. Een werkje dat op ons alleenig lang ging duren, maar met de hulp van anderen snel kan gaan.

ge kunt niet geloven hoe werm dat we daar van worden. Dat er ook hier mensen voor ons klaar staan. Dat er ook hier de mensen ons in hun armen gesloten hebben, vastbesloten ons bestaan hier leuker te maken. En wij dat van hen.
Zo, zo zonder vragen. En zonder moeite.

Dat klein Godje, hij doet dat toch wel goed daar, met zijn licht.


En die sush, die vindt alles goed

2 opmerkingen:

Sonokampo zei

Hey Dries en Tine,
Helemaal begrijpen doe ik de administratieve mallemolen niet, maar wat ik wel begrijp is dat jullie het nu meer zelf in handen kunnen en mogen nemen en vooral in actie 'schieten'. Echt veel succes hoor!!!!! En ja, je kan niet vergeten niet dat dit Zuid-Frankrijk is.
Maar ondertussen verhalen vertellen over de mooie bloemetjes en vlinders is mooi meegenomen. Over de bijtjes mag het ook nog wel eens zijn.
Wish you Heaven!

liesbeth zei

nog een reden om fier te zijn op jullie: niet opgeven en er voor gaan! Het siert jullie.
En dat jullie zoveel vriendjes hebben, dat verwondert me niet, dat was al zo in Zomergem.
Laat nog een beetje werk over voor tegen dat ik kom, hé ;-))