wecken en wegen

En toen stond daar opeens een Weckketel. Zo nen echten, met een aardbeitje op.
En hopen weckpotten. Zo van die echte, met een aardbeitje op.
Helaas waren we al meteen het boekje kwijt, en mochten we al onze oude (boerinnen)kookboeken induiken en de moeke inschakelen om te weten wat op hoeveel en hoelang in de pot moest.

We besloten het simpel te houden en gingen voor geconfijte peerkes en appelmoes. Ik amuseerde me te pletter met het schillen en in de pottekes persen en suikerwater morsen en mijn vingers verbranden aan de kokendhete potten, maar, geconfijte peerkes hebben we!

En, als we dan toch bezig waren: stak ik ook citroenen op pot. Niet in de weckketel, wel in een weckpot.
In ons "tajin"-kookboek (Duizend-en-een smaken van Claudia Roden) staan die ingemaakte citroenen er heel vaak in, en ze geeft ons ook twee recepten mee om ze zelf te maken. Ik ging voor de "beste manier"- de simpelste manier me dunkt; gewoon citroenen met zout in citroensap dompelen. Ik weet niet of het me gelukt is, ik kreeg ze werkelijk niet bij elkaar geduwd en overal, overàl lag er grof zout. We gebruiken natuurlijk enkel grof zeezout. Tafelzout da's alleen goed voor als het vriest.
Dit is trouwens ook geen werkje om te doen als je kleine wondjes aan je handen hebt, want ge zultet geweten hebben....
Tziet er goed uit, maar oft ook goed smaakt, dat zullen we nog moeten bezien!