Een gebroken hart

La Tristesse

Beter kan het niet omschreven worden.

Alle weides staan leeg. Geen gezellig geknor meer in de houten hutjes.
Wanneer we 'scohtends door de weides lopen is er enkel Leegte. Vol Sporen van Wat dat Was.
Wanneer we 'savonds langs wandelen is er enkel Stilte. Niet meer het leuke gevoel dat in al die houten hutjes een hoop varkens en schapen liepen en sliepen, veilig en wel, goed opgekweekt door onszelf.

Het is zo triest.


8 jaar geleden verloren we een kind, vandaag een boerderij. Het een heeft niks met het ander te maken hebben. En terwijl we bij het eerste er niks aan konden doen, is het in dit geval onze eigen keuze.
Maar het gevoel van Verlies is hetzeflde. We voelen ons weer in de rouw. Toen donderdagnacht Fiston in een karretje werd geladen en we hem zagen wegrijden  ons baantje af, de duisternis in en daarmee ook ons bestaan als varkensboer met zich meenemend, overviel ons een Zielepijn die niet meteen weg zal trekken.

Ja, het was onze eigen keuze te stoppen, maar dat maakt het er niet minder triest om. Het was stoppen of verzuipen. Binnen een paar maanden, wanneer ons gebroken hart, ons gekwetst zieltje weer wat geheeld zullen zijn gaan we weer met een glimlach kunnen terug kijken op hetgeen we hier gerealiseerd hebben. Welke onbetaalbare ervaring we beleefd hebben. Wat een schoon schoon warm zot leven we hier gehad hebben.
Maar dat is voor Straks.

Nu zijn er tranen en verdriet.


8 jaar geleden hadden we ook het gevoel dat iedereen opeens zwanger was of bebies kreeg, en terwijl we heel erg gelukkig waren voor hen, betrapten we ons er ook op dat we hen allemaal nijlpaarden vonden die zonder veel ommeziens als pletwalsen over ons hart liepen. Terwijl dat in heeel veel gevallen totaal hun bedoeling niet was.
Terwijl we het vandaag geweldig vinden dat overal mooie initiatieven verder gaan, opstarten, geboren worden, wordt ons hart weer geplet...
In Verdriet kan een mens vrij egoïstisch worden.....
Het vraagt wilskracht om rond ons heen te kijken naar de rest van de Wereld, terwijl we weldegelijk beseffen dat we verdikke en verdorie dikke dikke vette sansjaars zijn.
écht sansjaars
we kùnnen zonder veel problemen ons boeltje pakken en gewoon weg gaan. En opnieuw beginnen; Niemand die ons gaat tegenhouden, of beschieten, of doen verdrinken, ... de toekomst ligt voor ons voeten en hangt helemaal alleen van onszelf af wat we er mee doen, met die nieuwe lege pagina. Weeral een Nieuwe Kans.
Dat wéten we.

 Maar het liefst van al willen we ons vandaag in een slakkenhuisje oprollen en er binnen een paar maand terug uitkruipen.

Boeren is niet zomaar een job, maar een passie, een levensstijl, een project voor het leven. Het is een heel vreemd en triest gegeven; een lege boerderij, waar zoëven nog zoveel leven was. Al die plannen en dromen die nu even diep in een doosje moeten gestoken worden. Om er misschien, hopelijk uit te mogen komen later.
Opeens geen boerenwerk meer. Maar deconstructie werk; Afbreken, inpakken, annuleren, stopzetten, afscheid nemen van onze vriendjes, collega's en klanten....
Elke meter draad die opgerold wordt  krabt nieuwe krassen in ons hart.

Volgende week nemen we hier even pauze en begraven we ons efkes in ons nieuwe stekje in de West Vlaanders. Om daarna nog even terug te komen, hopelijk met wat hernieuwde energie en alles af te breken en te verhuizen.
Maar we gaan dat nooit alleen kunnen. Dus zij die willen en kunnen komen om een handje te helpen, weest welgekomen.

En daarna, daarna Feesten we. Een groot vuur. Waarin we al ons verdriet opbranden.