nieuwigheidjes en ver gezochte vroeg-lente energie

Onze terugkeer van België was er dus eentje gepaard met veeeeeel modder.

beetje water in de parkjes

De voorbije weken zettigen we Orde op Zaken. Of dat probeerden we toch.

De mannekens werden verzet naar verder oorden, zodat de hormonale rust terugkeerde. Het effect was verbazingwekkend.
Ze staan nu een akker om te ploegen waar we, als het eens volgens Plan zou plachten te verlopen, eind februari aardpeer in gaan planten. Beetjen laat, maar bon.
En het idee is dan dat de varkens volgende winter ze er zelf mogen gaan uitzoeken. Laten we ze maar eerst geplant krijgen....

het verzetten der mannen. Daar hoort ook al zo' n stoer verhaal bij. Misschien vertellen we het u ooit wel. Bij een wijntje. Deze zomer.Het heeft iets te maken met het feit dat we Marceau zijnen tracteur gebruikten. En dat die geen remmen heeft...

de mannen in hun nieuw territorium

We splitsten ook De Bende van 18, de gemengde beebies van Oreo en Mirabelle, onze twee basken, en die mannekes werden ook meteen naar de akkers verwezen. Dat veldje ligt net naast de baan, dus iedereen die de boerderij oprijdt, ziet varkentjes. Of toch iets, de goede observator zal er misschien wel varkens in herkennen. Daar gaan we nu ook nog een écht kot bouwen, zo met stro en een houten bardage. Voorlopig is het een snel in elkaar geflanst palettenkot. Mooi hoor, maar niet varkens-proof op de lange termijn. So, put it on the list!

Ook de Robby, onzen Mangalitza Beer (in het kader van ons fameus kweekplan Der Wolvarkens) werd van zijn grote liefde (Fiona, Erinn haar varken), gesplitst en bij de mannen gezet. Hij heeft nog zoveel moeten hollen als toen, met zijn staart tegen zijn 'olleken geplakt.

hier probeerden we Robby en Fiona, uit de moestuin, in de beestenwagen te krijgen. Met normale varkens is dat allemaal geen probleem. Maar dit zijn dus Mangalitzas, en na 2 weken sukkelen (ik begin er zelfs niet aan om het allemaal te vertellen...) maakten we hen dit heuse Goude Gangpad, récht naar de kar. En gaven we hen eerst 2 dagen géén eten. Kan niet mislopen..

Bon ja, mangalitzas dus... daar links, net voor de auto, daar lopen ze dus hé, en niet in de beestenkar... (en dichtbij links, een lichtelijk gefrustreerd boereken). 2 dagen later (en zonder eten) sleurden we ze met force eerst in en daarna uit (maar op de goeie plek) de kar. hèhè

Fiona werd dan weer bij de andere vrouwen gezet, waar Anneke en marie al zaten en Brie en Oreo nog bijkomen.We hebben ingezien dat het nodig is om de productiezeugen (landbouwtermen kunnen zo ongezellig zijn) te scheiden van de mestvarkens (ik herhaal...). Ze zijn nogal dominant, die madammen, om het zacht uit te drukken. Die eigenen zich met een paar goeie blaffen een ganse voederbak toe en schrokken die helemaal leeg en wie ook maar in de buurt durft komen wordt keihard in het oor gebeten.....
Om varkens én geld te besparen; apart zetten dus.

marietje wordt verzet

Maandag vertrekken er 4 vrouwkes naar een geitenboerderij, ze staan al klaar ze!

uw Boereken zoekt de slachtoffers uit die verhuizen

ze zijn toch zo knoddig!

En dinsdag gaan er 7 varkens naar het slachthuis, volgende week draaien we en masse worsten en vullen we patépottekens.

En dan gaan we een diepe zucht slaken, weer een beetje rust en orde! hoeza!

Onderwijl reden we even naar de Dordogne (voor wie de geografie van France even onbekend is als bij uw boerinneken): dat is best wel ver van bij ons. We reden 6 uurkes naar daar, deden er 3 uurkes over om 8 schaapkes in te laden en een auto in de vernieling te trekken en 8 uurkes om terug te rijden. We waren een beetje dood toen, ja... De schaapjes weigerden, uiteraard, catégorique om uit de beestenwagen te stappen, en we mochten ze er uiteindelijk uit sleuren.

wij waren even geschokt als u nu. Misschien een beetje meer; het betreft nl een geleende auto, "die we niet te vuil mochten maken"......Misschien vertel ik het nog wel eens wàt er nu precies gebeurde....

Maar ze zijn zo schoon: zie maar!

5 lammekes van 4 schapen, nog 4 moeten er werpen

Lily, het dutsken van de hoop

volgens de eigenaresse verliet de deze haar vacht vanzelf, en is het al begonnen. Beetje vroeg, niet?

ze staan een beetje te mager, maar dat brengen we wel in orde

Tzijn Noire du Velays, perfect voor ons. 8 moeders, met 5 lammekes. Ik ben hen volop aant leren kennen. We hebben al de nummer 6, de vermoedelijke leidster en de nummer 33, "marie rose", de bitch. En Lily natuurlijk, het lammeken zonder melk dat nu een dagelijkse papfles krijgt.

Morgen worden ze bij de rest van onzen troupeau gezet, hopelijk is het meteen dikke vriendschap....

 We haalden ook de verloren tradidtie van Boerenvergaderingen weer boven. In het bakhuis van Fred, met een kippeken van Marceau in den oven. We trokken zelfs fotos (alle mannen met lichte dwang), voor de revue municipal van Barjac.

Marceau de koningspinguin en zijn hofhouding

jeah, Fred is the man

oja, uw Boerinneken verjaarde, en Dries deed een verdienstelijke poging (hij deed er een slordige 1h30 over) om een gezond sapken te maken met ons nief masjien....

En terre de Liens kreeg een energiestoot en liet terstond een "omheiningsken" op onzen trap installeren.

sjiek hé!

let op de details; de werkman stopte het muurplantje meteen terug in het gaatjen!

 

mét een deureken!

Er waren ook tal van leuke ontwikkelingen inzake Nico (gaat hij weg of niet?), leuke gesprekjes met de de burgemeester (hij vond het zo erg dat we niet hadden kunnen zaaien dat hij de entrepreneur zélf opbelde om zijn beklag te doen), en een toffe ontmoeting met de faucheurs. Ze hebben vorig jaar mutagenese zonnebloemen gezaaid in Barjac, dus gingen wij mee met hen naar de burgemeester (wij waren eigenlijk hun toegangsticket naar de maire, want ik mag hem 3 zoenen geven) om er over te babbelen en te kijken wat we konden doen.
De wekelijkse vrijdagsmarkt wordt steeds kleiner (en daardoor wel toffer, alle kraampjes staan  gewoon op een kluitje bij elkaar, omringd door auto's, gezien we op een parking staan...) en de regen steeds ambetanter.
Barjac hield de avant première voor Frankrijk van "no gazaran", maar opt laatste nippertje bleven we thuis; miss Hernia was immers op bezoek.
Onze verkoop stijgt, en we gaan nu ook proberen pakketten te verkopen richting Nimes en Uzès.

En uw boerinneken gaat dan toch de uitdaging aan voor een Moestuin en oogstte eindelijk haar tomatenzaadjes. Nu nog schoon weer en we kunnen er aan beginnen

met bijzonder accurate naamsaanduidingen.

Maar de Zon begint toch weer een beetje meer te schijnen. Overdag, en in ons hoofd. Sjans!