Een witte pagina

zo vertrok ze, naar het Noorden.

België werd bezocht en grijs bevonden. Het was ergens in ons achterhoofd wel blijven steken dat wolkendekken in België liever blijven hangen dan door te waaien. Maar het effect op het Gemoed hadden we misrekend. Uit misère vielen we ziek, samen bij de moeke op de sofa en lieten we bezoekjes aan ons neus voorbijgaan. En we hadden er zo hard naar uitgekeken.

wat een tristesse.

Maar ook wat een vreugd, om ons te wentelen in de familiewarmte en indigestiegewijs ons een 10-tal keer vol te proppen. Met den Bompa aan de wijn en Lieve haar Verlichtte Wensen in de boom. Er werden slakropjes weggeslikt toen we zagen dat Merelken en Hakon ook groeien, dat Erinn, Jente en Lisa een week tijd nodig hadden om ons terug te vinden, en dat Frankrijk onoverkomenlijk ver kan zijn.

ach ach, wat een tristesse


Maar ook wel een keihard gevoel van thuiskomen bij zij die we bezochten. Gewoon op de sofa ploffen, koffietjes maken, blijven slapen, en spelen, alsof we nooit weg waren geweest.

 die lieve finneman. dikke vriend van dries

en hakon. Kleine Hakon. Hoe je naar ons toeliep en  die eerste blik van herkenning. Daarvoor kwamen we naar België...

2 jaar, ongeloofelijk....

Ann op haar best. En Hazel ook feitelijk

Merel op haar best

dag op dag , uur op uur: 2 jaar!

Papa Steven op zijn best

De broer op zijn best; met een madam aan zijn zij

Een vogelken voor een vogelken

 

Dries en Merel spelen braaf samen

en hier zei Dries "en ga daar nu een sstaan en leg je handen eens op je hoofd en.." en merel volgde gedwee. Braaf kindeken. Dries vergat ondertussen zijne focus wel.

oh dat merelken. Daar is nog veel over te zeggen.... later, later meer

En de zussen die uit alle windstreken kwamen binnenwaaien. Moeke haar kleine huisje was op één klap vol. Vol lawaai en gelach en gekook en geslaap en mensen en kadootjes en kleine Nahia die daar dwarsdoorheen fladderde.

Sofie op haar best

de kerstboom op haar best

Jelle op zijn best

Mie op haar best

Nahia op haar best

Moeke op haar best

David op zijn best - met een wulpse deerne aan zijn zij. Tine ook op haar best dus.

Kerst op zin best

 En de moeke Liesbeth die elke dag opnieuw een écht Belgisch gerecht op tafel toverde, die we, op drie dagen na, met veel smaak opvraten. En moeke Lut die net voor het vertrek nog een robbertje scrabble pleegde met haar zoon. En het ijskoude passief nest waar we een nachtje verbleven, diep in Wallonië. We deden er van Colombiaans en mochten gewoon ons voeten onder tafel schuiven. Welks een luxe zeg.

Vake/opa op zijn best, omringd door zijn (klein)kinderen

Hannes op zijn best -in de keuken. dat zegt Fenna toch

Fenna op haar best?

stralende Erinn

Nonkel Dries op zijn best

Erinn op haarbest

Mooie Ida

Enigmatische Jente

Pit en mit op hun Best als Overgrootjes

Het lagettengezinnetje op zijn best

Pit op zijn best

Lisa op haar best

Lode op zijn best

Pit en Mit op hun best

Maai en Lode op hun best, en net toen gene focus, gedoeme toch

De beste tanteRat

Moeke op haar best, 100 foto's van die hand hebben we al...

hoho, het waren drukke drukke dagen, en we hebben er van genoten.

Maar toen werd de allerlaatste berg beklommen met Mie en Jelle, op zoek naar pims en negerinnetetten.

De trein reed binnen in het station, kondigde het einde van kerstmis aan en bracht ons terug naar Frankrijk. Halverwege brak de zon eindelijk door de watte. Onze buurman Raf kwam ons ophalen, de man die ook ons beestjes hoedde gedurende twee weken. Thuiskomen was een warme wervelwind. De beestjes werden bezocht (Victoire kwam hinnikend aangelopen),

valiezen uitgepakt en naar een feestje gereden, een tweede niefjaarsdrink.

1

de biggetjes voor kerst

De biggetjes sinds we terug zijn

Sindsdien passeerde hier een sneltrein. Of zo lijkt het toch. We stelden een Strak Plan samen van alles Wat Er Nog Dient Te Gebeuren In Niet Al Te Lange Tijd. In mindmap en al, we blijven trouw aan onze Goeroe Steven. (wacht, het wordt nog beter, zie maar een beetje verder))  Gezien we -normaalgezien- met kerst overstelpt worden door kalenders en er dus al lang zelf geen meer aankopen, waren we nu zwaar gejost: geen enkele kalender, en een planning die moest gepland worden.... Dus tekenden we er eentje uit op een lege, hagelwitte pagina. Een nieuw begin leek het wel.

De poep van poes sushi op zijn best

En dan togen we aan het werk. We gaven een beetje geld uit aan nieuwe schaapjes en 3 ton voeder, we gingen 500 kilo kiwissen halen,

no kidding...

gingen eten bij vrienden, installeerden een nieuwe gekregen zetel en bouwden nog een boekenreksken,

Nieuwe zetel, oude vriendjes

ruimden het tstort op waarin we onze mooie magnanerie hadden herschapen,

Het stort dus, en rechts vanachter het begin van wat nu een keigroot rek is

gingen op de apéro bij de burgemeester (samen met de 1500 andere inwoners van ons dorp), maar wij werden wél vermeld in zijn speech. Of toch de varkens, vooral die ene die we Eduard genoemd hadden. Hij was trots op zijn naamgenoot. We knuffelden de bigjes, hielden heuse Beleidssavondjes (met een foto van onze goeroe op de tafel, beter wordt het niet) om Gewichtige Zaken te bedicussiëren -als daar zijn de weiplanning, de financiële vragen, de bouw van ons labo, agroforestrie,...-groeven een haag uit, maar herplanten hem nog niet, lanceerden de lokale voedselteams op het erf en slachten een kippeken.

De dames van NenaBio

Oja, en Dries begon aan een tweede kotteken voor een zeug die op bevallen staat.

het prille begin van het kotteken

godindenhemel, en we zijn nog maar begin januari. Dat gaat hier nog zwaar mislopen, met zo'n Strak Plan. We rekenen dan ook op jullie om ons hier af en toe op een Ongeplande zijweg te zetten, anders worden we nog Flink. Reken dan wel op de nodige vervloekingen naar uwentewege. Maar tzal met liefde zijn. Beloofd.

buddys...

ps; Bericht aan onze aandeelhouders; Onze jaarlijkse nieuwsbrief komt eraan, ze liggen hier al geprint op de tafel!!