As time passes...

1 jaar. 1 jaar en 5 dagen om precies te zijn. Zoveel dagen wonen wij in Zuid Frankrijk. Hoe onwaarschijnlijk snel de tijd kan gaan. Zo snel dat wij er traag van worden. Zo snel dat er schijnbaar weinig tijd is om te genieten en stil te staan. Of zo lijkt het toch.

Maar na 1 jaar doorrazen gaan we even aan de zijlijn staan. En dan worden we er een beetje stil van.

5 minuten stilte onder begeleiding van een waterballet

Moetonsnutochzien. We staan al 369 dagen op wanneer we willen (bij de eerste kriek tegenwoordig, om de genadeloze hitte te slim af te zijn) en gaan slapen onder een fonkelend sterrentapijt. We leefden 3 maand in openlucht en sliepen onder de bomen, en woonden 5 maanden in een tipitent-met-caravan.

We bouwden een huus. In hout. Onder een laurierboom. Gelukkig deden we dat niet alleen. Met kraan, afvoer, waterzuivering, zonneoven, ramen en deuren. 

We installeerden een buitenbadkamer en een buitenkeuken. Al voeren we een constante tafeldans uit, op zoek naar een goede schaduwplaats.

We legden een moestuin aan, rond en omheind, en al speelt het Zuid Franse klimaat ons beginnersparten, ze is best we lollig en geeft ons al veel sla. En erwtjes, boontjes en bloemen. Nu komen patisson, paprika en tomaat langzaam in kleur. De artichok staat op bloeien en de patatjes op oogsten.

We verkochten ons wit bolleken dat ons veilig en wel naar hier bracht en kochten een klassebak, FeliciaFun genaamd. I kid you not. We verloren een poes maar kregen er sushi bij. Sushi rules. Sushi vind niks aan biobrokken, Brekkies zijn de max.

In de herfst plantten we bomen en struiken en in de lente gaven ze mooie nieuwe scheuten en bloesems.

We verloren 5 bijenkasten, en vonden er 4 nieuwe. Stevige, goeie volkjes, het begin van ons bijenbestand.

100den mensen en instanties werden bezocht, bevraagd, gebeld, gemaild en gebezigd. Het Frans ging van moeizaam en vermoeiend naar kabbelend verstaan en vlot-met-fouten-gesproken. Te traag naar ons goesting, veel te traag.

We zagen 1000den vlinders, bijeneters, slangenarend, gieren, ooievaars, boomkikkers, de hop, roodstaarten, libellen, solitaire bijen, slangen, spinnen, hagedissen, uilen, bidsprinkhanen, orchideën engazomaardoor. We zagen de boerderij veranderen. We kwamen toe in de verzengende hitte van een zomer die volgde op een kurkdroog voorjaar. Alles was dor en bruin. De herfst kwam, zij het bijzonder laat, en was vol kleur en woeste regens en sleedoorns. De winter deed alles verstommen en bedekte de sloten met ijs. Er werd zelfs geschaatst. 2 weken vrieskou dreven de fransen tot wanhoop maar verdreven de sangliers niet. Integendeel, ze worden nu nog dagelijks gesignaleerd op onze velden...

De lente deed alles exploderen, ook al was ze droog droog droog, pas april en mei brachten soelaas. Ook nu valt er meer regen dan voorzien en blijft alles vrij groen en komen er steeds nieuwe bloemen piepen in de bermen. Ons groot weiland ging van geeldor, naar felgroen van de aardkastanje naar geel van de boterbloemen, over paars van de irissen naar geel van het geel walstro. Zo waanzinnig mooi. Elke week nieuwe kleurrijke veldboeketten op tafel.

De hagen, kilometers lang, gingen van blauw, oranje en rood (vol sleedoorn en meidoorn) naar kaal en bompats wit. Wit, witter dan wit. Naar groen. En as we speak, krijgen de nieuwe sleedoorn langzamaaan hun kleur. Dat wordt een mooie oogst.

We rijden elke vrijdag naar de markt, tegenwoordig met auto, té warm. Laden zakken vol vers gerief en drinken grand-crèmes.

Er kwam een mule en een konijn. Er gingen 3 kippen dood en eentje houdt nog steeds vol. Er kwam een zus en die bleef even hangen. Met kat en lief. Gelukkig, want er lagen onoverkomenlijke hoeveelheden werk te wachten.

We geven meer geld uit dan er binnekomt, maar ja, dat was voorzien.

We krijgen bezoek. Zowat elke maand, nu al elke week. Belgen op zoek naar de zon, lieve vriendjes en familie die 1000 km over hebben om ons te zien. Dat doet zo'n deugd.

We maakten vrienden. Vrij veel en vrij makkelijk. Belgisch bier doet wonderen.

Er werden 7 ha wei omheind, onder een loden zon. Zware kastanjehouten palen gingen de grond in, een schapendraad werd rondomrond gespannen en een elentriekendraad langs binnen en buitenkant; De eerlijkheid gebied ons te zeggen dat dat nog niet gans af is.

 

 We maaiden en haalden 400 baalkes hooi binnen. Het stro en de luzerne wacht ons nog. 

Alle dagen zon, we eten en leven buiten en zwemmen in de vrije natuur. Siêsta is een plicht en schaduw een nood.

Ons bedrijfsplan werd ontrafeld en opnieuw gebreid, en opnieuw bekritiseerd en verbeterd en aangepast. Er werd met ons voeten gespeeld en we werden geblokkeerd. Er werd ons geduld gevraagd, veeel geduld, nog meer geduld.

Nog nooit maakten we zoveel ruzie, nog nooit was een jaar mentaal zo zwaar, nooit eerder voelden we ons volwassen. We leerden onszelf kennen en wat we zagen was niet altijd even mooi. We groeiden. In onszelf en naar elkaar. Samen. We verloren illusies en daar zijn we nog steeds erg triest om. 1 rotte appel kan de fruitschaal om zeep helpen, en als banaan reageer je daar niet altijd even goed op. Bananen zijn wel lekker. 

Maar we hielden een jaar vol, en we haalden ons doel: boeren. Sinds een paar dagen zijn we officieel boer en boerin (ofte chef d'exploitation en conjoint collaborateur)

En vanavond, zoals in: vandaag, dinsdag 9 juli 2012, halen we de varkens op. Ein-de-lijk. 6 stuks. Moeders. De weitjes liggen klaar, Victoire wacht op vriendjes. Dat gaat zo'n ongeloofelijke deugd doen man....

Ge kunt niet geloven hoe leeg ons schelpje is, hoe veel energie het ganse parcours gevraagd heeft en dan hebben we het niet o tver het meppen van 400 palen in een kurkdroge kleigrond. We hebben het hier over rotte appels.

Maar we gaan elke avond slapen, en alle geluk is met ons. We zijn niet alleen in onze moestuin, de laurier waakt over ons en de sterren zingen zachtjes. Des ochtend waait de open deur de vroege zonnestralen binnen, staat de kip al te scharten en kruipt Jelle uit zijn klambou. En er wacht ons een volle, bloedhete, dag. Waarin we buiten rondhossen, tussen bloemen en beesten, onder blauwe hemels, machtige zonsondergangen, en bezongen worden door cicaden.

Van die Dagen.