En de biggetjes werden varkens...

ncdkjnxkjds



Stapje voor stapje leren we de varkens en hun levenswijze kennen. ze hebben elk hun eigen koppige karaktertrekjes.
Ze sleurt Geus steevast alle losliggende takken, potten.. mee naar haar nest, waar ze zorgvuldig verbergt. Lambiek op haar beurt laat geen kans onbenut om de waterkom omver te werpen. Dan hebben we net vers water gegeven, staat ze met de kom al in haar bek het water over haarzelf uit te gieten...
Het is gek te bedenken hoe zij onze toekomst bepalen. Het blijven tenslotte gewoon 2 beesten met een zwiepend krulstaartje en een dikke poep....maar toch zijn ze ozo complex...

Voederpatroon
Bij de boer waar we ze kochten kregen ze een soort biggenmeel. Helemaal kant en klaar gemengd door de voederfabrikanten. Naast het nodige graan bevat het ook een ganse apotheek aan chimique, zodat ze zo snel mogelijk groeien. Hoewel wij het vies vonden, waren de varkens er dol op.
Al snel kochten we enkelvoudig voeder aan en mengden we zelf op de boerderij.
Na wat zoeken en proberen krijgen ze tegenwoordig dit tweemaal daags;
- lijnzaad koek
- mais (gepofte)
- geplette gerst
- brood
- wei (overblijfsel van de kaasmakerij)
En dit gaat vrij makkelijk binnen.
Eerst gaven we ze nog luzerne en bietepulp bij. Maar dat lieten ze mooitjes staan...
De overige sporenelementen en mineralen halen ze zelf uit de grond bij het ploeteren en wroeten en knabbelen. Sinds een dikke week kijgen ze ook hooi bij. Het gras in de wei heeft de strijd tegen het gewroet bijna opgegeven, dus hebben de schapen, die bij ons tussen de varkens lopen, nood aan iets extra. Maar ook de varkens laten zich dit ruwvoer smaken.
De gerst, het gras (en tegenwoordig ook het hooi) voorzien de dames in een portie ruwvoeder. Dit resulteert in een efficiëntere benutting van de mineralen en eiwitten in het voer. Wat zich dan weer uit in een stevige stront, met een veel lagere stikstofemissie dan in de gangbare varkensteelt. Gezonder voor het beestje en gezonder voor het milieu.

Buiten de wei is niks biologisch. Niet echt een bewuste keuze, meer een praktische regeling. Voor de hobbyteler is het haast onhaalbaar om hier in de buurt biovoeder te vinden (of toch hetgeen wij willen). Dat is een zaakje dat nog uitgezocht dient worden. Want ons doel is wel degelijk de beesten biologische te voederen.

Nu het herfstig weer al toekomt in ons landje laten de eiken hun vuchtjes al vallen op de grond. En daar zijn varkentjes dol op! Dus worden ze nu al af en toe een handje rijpe eikeltjes toegestopt die ze met een verbazingwekkende precisie en fijnheid kapot knarsen tussen hun tandjes. Ook de rijpe appeltjes die we in het wilde weg over de wei werpen, weten ze steevast te vinden en met goedkeurend gebrom worden ze opgesmikkeld.

Soms krijgen ze ook iets extra. Vruchtenmoes van vake Staf die overblijft na het maken van sap (dat was orgastisch tafelen voor hen toen), rotte stukjes fruit, groentenresten die we van alle moekes krijgen toegestopt (al laten ze dat meestal zo lang liggen dat ik het toch maar op de composthoop kieper), twijgjes en snoeihout....

Hoewel ze in onze ogen nogal traag groeien, zijn de bezoekers eerder onder de indruk; langzaam worden ze échte varkens en verdijwnen hun bigge-trekken. Langzaam aan krijgen de achterhespen vorm...De nieuwe fotootjes (een klikje op de foto hierboven) geven een vergelijking van de biggen drie maand geleden, en de varkens in huidige toestand!
Ziet u zelf maar en trekt u maar uw eigen conclusies!

1 opmerking:

Anoniem zei

Oef, ik ben weer de eerste om een originele reactie te plaatsen...!
Eum, eigenlijk heb ik niet veel te zeggen. Ik eet ook niet zo graag varkensvlees hé... Afijn, doe zo voort en zo verder en tot gauw, dikke kus van je dikke schoonzus.