uitwaaien

We hebben er nog een paar. Fruitstruikjes. Van elks eentje. Die mogen met ons mee.


Toen we hier bijna 4 jaar geleden introkken was het een kale weide. We bouwden langzaam ons nestje op en het werd een wild, zalig Lusthof. Een groene oase in het platgespoten Zomergem.


Toen lonkte Frankrijk en namen we met een bedroefd hart afscheid van onze struikjes, fruitbomen, planten en bloemen.


Vrienden en familie kwamen langs met spades en schopkens en spitten Kraters in onze ziel.

Onze droom van een eigen fruitpluktuin (het plan voor een boerderij in Wallonië) waaide uit naar warme mensen.


Het is verbluffend hoeveel er in onze tuin stond, we waren rijker dan gedacht.



Ze is nog niet leeg trouwens. Iemand nog een struksken?


Maar het wordt er niet minder op, daar in Frankrijk. Vijgen, granaatappels, moerbeien, citroenen en appelsienen, kiwis en meloenen, artichokken en zonnebloemen... vullen onze nieuwe dromen. Niet te klagen dus.