slacht

26 december 2007. Een vrij koude winterdag in Zomergem. De bel gaat. Daar staat hij dan. De Man Die Het Zal Doen. Klein, oud, bol, sigaretje in de mondhoeken, botten aan en salopette vastgegespt. Onze slager lijkt weggelopen uit een tekenfilmpje. Zijn klein rood camionettje blijkt een bolwerk te zijn van messen, touwen, branders, schrapers en nog meer slagerstroep.

Het was zover.

Helemaal als voorzien hadden onze varkens namelijk het gezegend gewicht van 120 behaald in december. We waren er wonderbaarlijk genoeg in geslaagd twee kleine biggen in 8 maand groot te brengen. Op een nogal onorthodoxe methode, met ons gezond verstand, geluk en veel liefde.

Het was een hele rustige slacht. Geen haast, weinig bloed, geen geschreeuw, geen getrek en gesleur. Lambiek was dood voordat ze het besefte, de slager was geweldig tof en vakkundig en het was geweldig te zien hoe goed het vlees eruitzag en hoe proper al de ingewanden waren.

Wat geweldig tof is aan een varken, zowat alles is eetbaar. Met alle gevolgen; van een varken van 120 kilo komt zowaar 95 kilo puur en bruikbaar vlees. Van de “vette derms” tot het krulstaartje. En dat is veel vlees. Gigantisch veel vlees. Dat is ongeveer 77 koteletten, 180 worsten, 5 kilo paté, 5 kilo kopvlees, 7 kilo gebraadjes, 10 kilo gehakt....Nooit geweten dat een varken zoveel vlees is... Een wandelende en ploegende voorraadschuur feitelijk...

Dit jaar wordt er nog niet verkocht. Maar wél geproefd. En gekeurd. En bemonsterd. Ergens in mei, wanneer de eerste biggetjes er zijn, zijn jullie allen van harte welkom om de varkentjes te komen bezien, te proeven van onze ideeën en vooral van het vlees!

Knorta???

Een paar weken geleden, zo nét voor die wonderbaarlijke Witte Droom ons landje aandeed, kwam een vriendje langs met een smeekbede en een heel klein beestje. Uit de doos kwam Nora gekropen, 5 weekjes oud, knalroze, rillend op haar dunne pootjes en de hartedief van pieter. Met een bloedend hartje liet hij zijn meisje bij ons achter, maar we beloofden er goed voor te zorgen.

Het plan was haar een weekje binnen te houden en daarna buiten te steken op de wei met geus en lambiek.... Maar nét dan werd het winter natuurlijk. En heeft u al eens een speenvarkentje van 5 weken gezien? Dat is dus gigantisch klein en lief.... Ons hart won het van ons boerenverstand en daarmee hebben we tegenwoordig een "huisvarken", of hoe noem je zo'n onding.

En daar gaat ze dan, met haar hakjes rondtrippelend op ons parket. Er wordt gekakt en gepist alsof het een lieve lust is, en vooral niet op het klaargelegde krantenpapier, geneut en gekrest als het niet naar haar zin is, gegeten en gesmekt van alles wat we haar voorschotelen, geknabbeld en gesabbeld aan al de losliggende kabels, knoopjes, prullekes en dinsgskes...Het liefst van al wil ze dat we de ganse dag in de zetel zitten zodat ze zich tussen ons kan nestelen met haar natte neus in onze oksel. Maar haar grootste kwaliteit is iets wat ze waarschijnlijk deelt met élk varkentje van die grootte; haar gave om harten te stelen...Ze werd in slaap gezongen door de zus-met-het-peperkoekenhartje, in de armen gesloten en verwelkomd als jongste telg van de familie door den bompa, en vertroeteld door iedereen die haar tegenkwam...

Maar wees een gewaarschuwd vrouw ende man! Het houden van een varken in huis is helemaal niet altijd zo zoet als roze marsepein. Heel der dagen kak en pis opkuisen, overal vuil en viezigheid, al je tapijten verstoppen zodat ze de kakstroom overleven, niet meer rustig aan tafel kunnen zitten, stinkende scheten als je met haar in de zetel zit...Echt niet aan te raden. En als je al een varkentje nemen wil, zoek dan een boer die zijn beestjes niet speent op drie weken en niet verkoopt aan gelijk wie op die leeftijd. Want met zo een klein varkentje is niks aan te vangen. Persoonlijk vinden wij het een schande dat nora op die leeftijd verkocht werd. Ze hoort nog aan de borst van haar moeder te lurken, verdorie, en niet aan ons tenen.

Maar waarom wij het dan wel doen??
- we wisten niet beter
- we leren enorm veel bij; wat kleintjes eten, hoe kleintjes leven, hoe rap ze groeien...
- we kregen er "gratis" een varkentje bij en dat vinden we wel tof
- beloofd is beloofd
- wij hebben, in tegenstelling tot vele anderen, zoals pieter, een wei en vriendjes voor Nora ter beschikking.
- we zijn natuurlijk ook een beetje zot

Maar binnenkort mag ze de wei op en mag ze groeien en stoeien en wie weet komt Pieter haar ooit nog halen. En helemaal speciaal voor Pieter hebben we er extra veel fotookes op gezet. Kijk ende geniet -vanop afstand- van een klein klein biggetje....